ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ των ΓΙΟΡΤΩΝ

Ένας ήλιος-κλόουν μαλακώνει το μπετόν του εμπορικού δρόμου. Σκάλες που ανεβοκατεβαίνουν, χέρια που προεκτείνονται σε πλαστικές σακούλες, φάλτσες φωνές και χάχανα. Ζευγάρια με φτερά από μύγες, ζητιάνοι φορτωμένοι μαύρα πούπουλα. Ένας ξυλοπόδαρος με αναμμένους δαυλούς βάζει φωτιά στα μαλλιά μεσόκοπης γυναίκας, στο συντριβάνι της πλατείας βατράχια κοάζουν μελαγχολικά. Οι αρτίστες, με τα πρόσωπα βαμμένα άσπρα, στροβιλίζονται πάνω στη σκηνή κι ο κόσμος αποκάτω να χλευάζει, να χειροκροτάει, να φωτογραφίζεται. Φώτα θολά που αναβοσβήνουν. Και γίνεται άξαφνα μια Σιωπή μεγάλη από πηχτή μαύρη ύλη, σχίζεται η γη, ο ήλιος σκοτεινιάζει – ανοίγει το στόμα του το Θεριό και μας καταπίνει όλους.