Βρέθηκε νεκρός ο γιός μου. Εκείνος ο μακρινός Βαγγέλης,
σήμερα το πρωί, σ’ ένα χωράφι. Η μπλούζα του – μοσχομύριζε όταν του την έστειλα
– είναι κουρέλι, λασπωμένη και δίπλα του ένα μαχαίρι. Σ’ ένα χωράφι κοντά στο
Κολαστήριο. Νεκρός ο γιός μου. Το ρούχο δεν είχε σώμα να σκεπάσει, είχε
διαλυθεί, έγινε δρομί για μυρμηγκάκια και φωλιά για έντομα – όλα τα ήμερα ζώα
δεν σύλησαν το κορμί του. Μόνο η ψυχή του, ελεύθερη, φτερούγιζε πάνω στους θάμνους
– σήμερα που επιτέλους βγήκε ήλιος – έψαχνε να ζευγαρώσει με τις πεταλούδες του
έαρος. Μέσα στο χαντάκι του Kαμίνο Nτε
Λα Φουέντε. Οι λάσπες δίπλα του δεν έχουν στεγνώσει ακόμα, πάνω από μήνα
βρέχει στον ηπειρώτικο κάμπο. Νεκρός ο γιός μου.
Σήμερα κρύβονται οι φονιάδες και θρηνούν οι ποιητές. Την Κακία
να φοβάσαι, ω ψυχή..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου