της γης οι θλιμμένοι

Η θλίψη έχει ένα δικό της άρωμα, το μυρίζουν οι ευτυχισμένοι και δεν ζυγώνουν. Από φόβο μην μολυνθούν. Μόνο οι άλλοι, οι αδέσποτοι, το οσμίζονται, όπως αποζητούν τη φωτιά τα ξυλιασμένα χέρια, μια μακριά νύχτα του χειμώνα. Συνάζονται τότε γύρω από τις φλόγες κι απλώνουν τις παλάμες, ενώ πυκνώνει ολόγυρα η σιωπή.