ηπειρώτικο έαρ

Σέρνεται η άνοιξη μέσα στην πόλη. Ζεστές ακτίνες ακουμπάνε τρυφερά τη ραχοκοκκαλιά των ανθρώπων, ανοίγουν τα κουμπιά, γλυκαίνει η διάθεση. Μέσα μου τότε θεριεύει η ηπειρώτικη ρίζα μου, αρνείται να βγάλει τη μαντήλα και τα βαριά τα ρούχα, μόνο λίγο ξεθαρρεύει και βγαίνει στη βεράντα να λιαστεί. Η πετρώδης φύση της ρουφά αργά τη ζέστα και αχνίζει μέσα στο φως. Όπως η πρωινή δρόσος που εξατμίζεται προϊούσης της ημέρας. Κι έχει τόσο νερό εγκολπώσει αυτή η πέτρα μέσα στο βαρυχείμωνο της ζήσης της, που ανεβαίνει υγρασία ψηλά, συνάζονται σύννεφα, κρύβουν τον ήλιο. Έρχεται πάλι η βροχή. Σιγανή, επίμονη, επιστροφή.