La Llorona (για το Μαύρο Μαργαριτάρι)

Βουρκωμένη Άνοιξη

Φέτος η Άνοιξη αργοπόρησε περισσότερο από ποτέ Κατρακύλησε στις σκάλες του μετρό, δεν πρόλαβε, οι πόρτες έκλεισαν απότομα Έμεινε μόνη της στην αποβάθρα, ενώ σε λίγο εμφανίστηκε ένας μεθυσμένος άντρας Μέχρι να την πλησιάσει η βαριά αναπνοή του, ήρθε ο επόμενος συρμός, χώθηκε στην πολυκοσμία του Άλλα χνώτα εκεί, πυρετικά βλέμματα, σώματα λυγισμένα, σερνόταν αρρώστια στην πόλη Η Άνοιξη ανέβηκε με δυσκολία μέχρι το δρόμο, ήταν βαριά και η βαλίτσα της, πονούσαν τα κόκκαλά της, το κεφάλι της πυρακτωνόταν Άρχισε να βρέχει μια βροχή ύπουλη κι επίμονη, κάθισε κι η Κόρη σε ένα πεζούλι κι αφέθηκε να διαλύεται σαν να ήταν χάρτινη...............

Η άνοιξη η μαυλίστρα

της γης οι θλιμμένοι

Η θλίψη έχει ένα δικό της άρωμα, το μυρίζουν οι ευτυχισμένοι και δεν ζυγώνουν. Από φόβο μην μολυνθούν. Μόνο οι άλλοι, οι αδέσποτοι, το οσμίζονται, όπως αποζητούν τη φωτιά τα ξυλιασμένα χέρια, μια μακριά νύχτα του χειμώνα. Συνάζονται τότε γύρω από τις φλόγες κι απλώνουν τις παλάμες, ενώ πυκνώνει ολόγυρα η σιωπή.

Tην πόρτα ανοίγω το βράδυ

ηπειρώτικο έαρ

Σέρνεται η άνοιξη μέσα στην πόλη. Ζεστές ακτίνες ακουμπάνε τρυφερά τη ραχοκοκκαλιά των ανθρώπων, ανοίγουν τα κουμπιά, γλυκαίνει η διάθεση. Μέσα μου τότε θεριεύει η ηπειρώτικη ρίζα μου, αρνείται να βγάλει τη μαντήλα και τα βαριά τα ρούχα, μόνο λίγο ξεθαρρεύει και βγαίνει στη βεράντα να λιαστεί. Η πετρώδης φύση της ρουφά αργά τη ζέστα και αχνίζει μέσα στο φως. Όπως η πρωινή δρόσος που εξατμίζεται προϊούσης της ημέρας. Κι έχει τόσο νερό εγκολπώσει αυτή η πέτρα μέσα στο βαρυχείμωνο της ζήσης της, που ανεβαίνει υγρασία ψηλά, συνάζονται σύννεφα, κρύβουν τον ήλιο. Έρχεται πάλι η βροχή. Σιγανή, επίμονη, επιστροφή.