The Red Flag αντί «Ω έλατο, ω έλατο»

narkhedoniac - i'm pregnant

Between Mars and Jupiter an icy alien world

Είχε ανακαλυφθεί το 1801. Αρχικά είχε θεωρηθεί
πλανήτης, μετά αστεροειδής και τελικά χαρακτηρίστηκε νάνος πλανήτης. H
εξερεύνηση της Δήμητρας απο το σκάφος "Αυγή", άρχισε επίσημα στις
5:36  το πρωί της 6^ης /3/15, όταν το
διαστημικό σκάφος εισήλθε σε τροχιά γύρω από τη Ceres. Κατά τη διάρκεια των
επόμενων μηνών, η "Αυγή" θα συνεχίσει να κινείται σπειροειδώς για να μελετήσει
ένα παγωμένο κόσμο που θα μπορούσε να αποδειχθεί το καλύτερο μέρος στο ηλιακό
σύστημα όπου πιθανόν υπάρχει εξωγήινη ζωή. Η αποστολή στη «Δήμητρα» θα διαρκέσει έως τα μέσα του 2016.

Imagine CERES http://dawn.jpl.nasa.gov/dawncommunity/

Ζωή, την άλλη φορά

Ήρθε στο νου μου, η νύχτα εκείνη του καλοκαιριού, που είδα
τη μάνα μου, μαζί με την αδελφή της, να κάθονται κάτω απ’ αυτό το δέντρο. Στις πάνινες
τις πολυθρόνες κάθονταν, αντικρυστά και κοίταγαν, ψηλά, το θόλο τ’ ουρανού. Τ’
αστέρια κοίταγαν, που κρέμονταν μες στο στερέωμα, σα να ‘ταν φωτερά τσαμπιά από
σταφύλια, και κουβέντιαζαν, οι δυό τους, σιγανά: «Περνάει η ζωή!...» έλεγε η
μάνα. «Πώς πέρασαν, αλήθεια, τόσα χρόνια;… Ούτε αέρας να ‘ταν! Κι εμείς; Τι καταλάβαμε;…
Να πεις πως ζήσαμε; Μπα! Όλη αυτή η φασαρία, για το τίποτα! Μια΄με το ένα, μια
με το άλλο…πάει η ζωή… Γεράσαμε! Πότε θα ζήσουμε;» «Δε βαριέσαι….Την άλλη φορά!»
είπε η άλλη και τράβηξε το βλέμμα της από τον ουρανό. Κατέβασε, ύστερα, και το
κεφάλι, κι όλο κοίταγε συλλογισμένη – εκεί μπροστά στα πόδια της – κάτι δεντρολίβανα,
που κούναγε τις άκρες τους ο σιγανός αέρας.

Πες μας πού πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει πες μας πού πάει ο άνεμος, πού πάει η φωτιά σαν σβήνει Σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε

Ένα τσιγάρο για τον Δημήτρη

Η είδηση με βρήκε την ώρα που ανέβαζα τα καλοκαιρινά. 

Από το παράθυρο έμπαινε ένας ήλιος ζεστός,

μα όχι γι’ αυτόν που βυθιζόταν στο πηχτό σκοτάδι. 

Το βροντερό γέλιο του δεν θα ξαναηχήσει στους διαδρόμους.

 Μια μεγάλη αγκαλιά μάς άφησε ορφανούς. 

«Θωρώντας σε, δεντρί φτενό για το λοτόμο».

Κάθε τρελό παιδί έχει στο χέρι φιλί της Παναγιάς κι ένα μαχαίρι. Κι η μάνα του δεν τραγουδά

ΜΑΡΤΙΑΙ ΕΙΔΟΙ

Βρέθηκε νεκρός ο γιός μου. Εκείνος ο μακρινός Βαγγέλης, σήμερα το πρωί, σ’ ένα χωράφι. Η μπλούζα του – μοσχομύριζε όταν του την έστειλα – είναι κουρέλι, λασπωμένη και δίπλα του ένα μαχαίρι. Σ’ ένα χωράφι κοντά στο Κολαστήριο. Νεκρός ο γιός μου. Το ρούχο δεν είχε σώμα να σκεπάσει, είχε διαλυθεί, έγινε δρομί για μυρμηγκάκια και φωλιά για έντομα – όλα τα ήμερα ζώα δεν σύλησαν το κορμί του. Μόνο η ψυχή του, ελεύθερη, φτερούγιζε πάνω στους θάμνους – σήμερα που επιτέλους βγήκε ήλιος – έψαχνε να ζευγαρώσει με τις πεταλούδες του έαρος. Μέσα στο χαντάκι του Kαμίνο Nτε Λα Φουέντε. Οι λάσπες δίπλα του δεν έχουν στεγνώσει ακόμα, πάνω από μήνα βρέχει στον ηπειρώτικο κάμπο. Νεκρός ο γιός μου.

Σήμερα κρύβονται οι φονιάδες και θρηνούν οι ποιητές. Την Κακία να φοβάσαι, ω ψυχή..

ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ των ΓΙΟΡΤΩΝ

Ένας ήλιος-κλόουν μαλακώνει το μπετόν του εμπορικού δρόμου. Σκάλες που ανεβοκατεβαίνουν, χέρια που προεκτείνονται σε πλαστικές σακούλες, φάλτσες φωνές και χάχανα. Ζευγάρια με φτερά από μύγες, ζητιάνοι φορτωμένοι μαύρα πούπουλα. Ένας ξυλοπόδαρος με αναμμένους δαυλούς βάζει φωτιά στα μαλλιά μεσόκοπης γυναίκας, στο συντριβάνι της πλατείας βατράχια κοάζουν μελαγχολικά. Οι αρτίστες, με τα πρόσωπα βαμμένα άσπρα, στροβιλίζονται πάνω στη σκηνή κι ο κόσμος αποκάτω να χλευάζει, να χειροκροτάει, να φωτογραφίζεται. Φώτα θολά που αναβοσβήνουν. Και γίνεται άξαφνα μια Σιωπή μεγάλη από πηχτή μαύρη ύλη, σχίζεται η γη, ο ήλιος σκοτεινιάζει – ανοίγει το στόμα του το Θεριό και μας καταπίνει όλους.