Ίσως είμαι ο μόνος ραδιοφωνικός παραγωγός που
εκπέμπει ζωντανά αυτές τις μέρες. Αλλά δεν έφυγα από το άστυ, κι αφιερώνω τη
μουσική μου σ’ αυτόν τον οδηγό λεωφορείου, που ζήτησε να έχει βάρδια και τώρα
λάμνει στις ήσυχες λεωφόρους, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο τα κλειστά
μαγαζιά και τους μοναχικούς διαβάτες.
Κάποιοι αρπάζονται από την πόρτα στις στάσεις κι ανεβαίνουν να συναντήσουν
κι άλλα ανθρώπινα χνώτα.
Άλλοι περιφέρουν στα πεζοδρόμια τη θλίψη τους, την κρατάνε από το χέρι σα να είναι η μικρή τους κόρη ή εγγονή, της μιλάνε και της δείχνουν, προσέχουν να μην γλιστρήσει και χτυπήσει τα γονατάκια της στα βρώμικα κράσπεδα, της κουμπώνουν το ζακετάκι. Μικρό παιδί κωφάλαλο, αναπνέει με βουλιμία τον αέρα που μεγάλωσε αδειάζοντας από την αλαλάζουσα χαρά των πολλών, ξεφεύγει από το χέρι, ξαμολιέται στους άδειους δρόμους, μα δεν ακούει το στρίγκλισμα των φρένων του λεωφορείου, τη στιγμή που ο οδηγός ανάβει τσιγάρο, βρεγμένος από τους ήχους μου «Μες στο βυθό θα μείνω εκεί θα ξεχαστώ σε μια στροφή, στην άσφαλτο άδειο κορμί.»
Άλλοι περιφέρουν στα πεζοδρόμια τη θλίψη τους, την κρατάνε από το χέρι σα να είναι η μικρή τους κόρη ή εγγονή, της μιλάνε και της δείχνουν, προσέχουν να μην γλιστρήσει και χτυπήσει τα γονατάκια της στα βρώμικα κράσπεδα, της κουμπώνουν το ζακετάκι. Μικρό παιδί κωφάλαλο, αναπνέει με βουλιμία τον αέρα που μεγάλωσε αδειάζοντας από την αλαλάζουσα χαρά των πολλών, ξεφεύγει από το χέρι, ξαμολιέται στους άδειους δρόμους, μα δεν ακούει το στρίγκλισμα των φρένων του λεωφορείου, τη στιγμή που ο οδηγός ανάβει τσιγάρο, βρεγμένος από τους ήχους μου «Μες στο βυθό θα μείνω εκεί θα ξεχαστώ σε μια στροφή, στην άσφαλτο άδειο κορμί.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου