ΔΙΟΤΙΜΑ

Σωπαίνεις κ’ υπομένεις και δε σ’ εννοούν, ω

ιερή ζωή! Μαραίνεσαι ολοένα και σωπαίνεις,

γιατί, αχ! του κάκου, στους βαρβάρους,

τους δικούς σου γυρεύεις, στο ηλιόφως,

τις τρυφερά μεγάλες ψυχές, που δεν υπάρχουν! Μα ο χρόνος

βιάζει. Το θνητό μου τραγούδι ακόμη βλέπει

τη μέρα, που, Διοτίμα, στους Θεούς πλάι

με τους ήρωες σ’ ονομάζει και σου μοιάζει.

Friedrich Hölderlin (μετάφραση Άρης Δικταίος)