Σωπαίνεις κ’ υπομένεις και δε σ’ εννοούν, ω
ιερή ζωή! Μαραίνεσαι ολοένα και σωπαίνεις,
γιατί, αχ! του κάκου, στους βαρβάρους,
τους δικούς σου γυρεύεις, στο ηλιόφως,
τις τρυφερά μεγάλες ψυχές, που δεν υπάρχουν! Μα ο
χρόνος
βιάζει. Το θνητό μου τραγούδι ακόμη βλέπει
τη μέρα, που, Διοτίμα, στους Θεούς πλάι
με τους ήρωες σ’ ονομάζει και σου μοιάζει.
Friedrich Hölderlin (μετάφραση Άρης Δικταίος)
