"Όταν ξανάνοιξα τα μάτια μου ήμουν μ’ ένα ασήκωτο κενό πως έχω γεράσει. Οι άλλοι που θα έρθουν μετά από μας θα φτιάζουν μικρούς μύθους κι εύκολους. Οι μικροπωλητές θα πουλούν κονκάρδες μ’ επαναστάτες κι οι ανθοπώλες γαρίφαλα, οι μουσικοί θα φτιάζουν τραγούδια κι οι Νεολαίες των κομμάτων θα μιλούν μ’ αισιοδοξία εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης. Όλα για τρεις μέρες, μετά η επέτειος τέλειωσε. Κι αφού θα έχει μείνει για πολλούς μήνες το Πολυτεχνείο υποβολιμαίο, μετά που θα έρθει η Δημοκρατία οι κομματικοί λοιπόν ορφανοτρόφοι θα το περιθάλψουν, ώσπου σιγά σιγά θα το κάμουν λιτανεία. Αυτά. Κατεβαίνει ύστερα η γραμμή της αθανασίας. Ήταν ο Λαμπράκης ζει, έγινε ο Σωτήρης ζει. Αύριο θα ζει το Πολυτεχνείο, η χαμένη εξέγερση."

ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ