Έκλεισε πίσω του την πόρτα. Κατέβηκε τις σκάλες και βγήκε χωρίς να βιάζεται. Κοντοστάθηκε μπροστά στη βυσσινί πολυθρόνα που είχε βγάλει χθες βράδυ στο πεζοδρόμιο. Κανείς ακόμα δεν είχε ανάγκη το τρυφερό βελούδο της, αφού ήταν ακόμα εκεί, άθικτη κι ακίνητη. Πάνω της, ένα σπουργίτι κάτι τσιμπολογούσε, τόσο μικρό πάνω στο βαθύ κάθισμα. Απόδιωξε μνήμες κι εικόνες και τάχυνε το βήμα, χωρίς να στρέψει πίσω το κεφάλι. Ξαναπέρασε μετά από καιρό. Η πολυθρόνα ήταν εκεί. Αλλά γεμάτη σακούλες με σκουπίδια, δαρμένη από τις εαρινές καταιγίδες, βρώμικη και αξιοθρήνητη. I am a passenger
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου