Δεν έχει αρχή

Αυτοί που φτάνουν ως τον γκρεμό και ξαναγυρίζουν

Άντρας μεσόκοπος। Ψηλός και όμορφος। Ολόμαλλο παλτό, γυαλισμένα παπούτσια, δερμάτινη τσάντα, ατσαλάκωτος, περιποιημένος। Όμως, έτσι όπως κάθεται, σταυρώνει τα χέρια του με ένταση, τα κρατάει σφιχτά ώρα πολλή, πετάγονται μαύρες φλέβες। Σαν να ψάχνει κάπου να γραπωθεί; σαν να καλεί σε βοήθεια; ή τσαλακώνει γράμμα αποχωρισμού; Μέσα στα χέρια αυτά επωάζει ένα στερητικό α, το ζεσταίνει και το συνθλίβει, το κρύβει σαν βώλο γυάλινο σε αντρική χούφτα.

Τους χειμώνες αρρωσταίνω και την άνοιξη πεθαίνω

Νιώθω τη ζωή να φεύγει
η αγάπη μου ξεφεύγει

σαν νερό από τα χέρια
Νιώθω τη ζωή να τρέχει

τα δικά μου δεν αντέχει

λόγια και παράπονα
Μένουνε κάτι τραγούδια
σα νυχτερινά πρελούδια
σε κλειστά παράθυρα

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης