Οι Καπελούδες

 

Στον δρόμο που γεννήθηκα, που τον ονόμασαν Δρόμο των Κρεμασμένων, κατοικούσαν δύο αδελφές. Ψηλά στην ανηφόρα αριστερά, σ’ ένα πέτρινο σπίτι που ήταν αόρατο στους περαστικούς, γιατί είχε μεγάλο τοίχο κι ανέβαινες σκαλιά. Η μεγάλη γυναίκα ήταν ανύπαντρη, η μικρότερη – που είχε το όνομά μου – παντρεύτηκε και υιοθέτησε μια κόρη που της έδωσε το όνομα της κούκλας μου.

 Δούλευαν στο μοναδικό πιλοποιείο της πόλης κι έφτιαχναν μαλακά γυναικεία καπέλα για τις λίγες αριστοκράτισσες, όμως τις νύχτες έραβαν τσόχινες τραγιάσκες για τα κομμένα κεφάλια των φαντασμάτων. Κανείς από τη γειτονιά δεν είχε διαβεί το κατώφλι τους. Η συνονόματη καπελού περνούσε και χαιρετούσε, ήταν κοντή με σγουρά άσπρα μαλλιά, λιγομίλητη και βιαστική. Στα χρόνια που έλειψα, μάλλον πέθαναν όλοι, η υιοθετημένη κόρη έφυγε και το σπίτι ρήμαξε, μόνο ο κήπος έμεινε με τα αειθαλή δέντρα, βρέχει πολύ στον τόπο μου.

Αδικία: κανείς δεν τις θυμάται....

ΚΑΡΦΙΤΣΑ στο ΣΤΟΜΑ

 Μια γυναίκα σκυφτή πίσω από την μπαλκονόπορτα κι έξω να επελαύνει το θέρος. Σε μεγάλη ηλικία έπιασε το ράψιμο, τα χέρια της όργωναν με αδέξιες βελονιές τα υφάσματα. Ραπτομηχανή δεν κατείχε, πάνω κάτω τη βελόνα σαν τους παλιούς χειρώνακτες. Σκυφτή πλάτη που μαθητεύει στο υφάδι της υπομονής, καθώς τα μαλακά ρούχα ρουφάνε άηχα τα δάκρυα της ράφτρας. Κι οι καρφίτσες βγαίνουν από το κουτάκι κι ακουμπάνε στα χείλη, προσωρινά μέχρι να ξανατρυπήσουν τις ραφές. Θυμόταν την επιδεξιότητα που είχαν οι παλιές μοδίστρες, να κρατάνε τις μικρές βελόνες με τα χείλια τους, ν’ αναπνέουν, να μιλάνε, να χωρατεύουν με την πελάτισσα και ποτέ να μην τις καταπίνουν. Αυτή, τόσο αρχάρια, στριφογυρνάει το κεφαλάκι της καρφίτσας, το πιέζει με τη γλώσσα, το δαγκώνει με τα δόντια, προτού καταλήξει στο βλεννογόνο του στομαχιού. Της.   

Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή

όσοι ανάσταση δεν προσδοκούν

 Τίνος να ειπώ το ντέρτι μου, το ντέρτι της καρδιάς μου;

Να σας το ειπώ ψηλά βουνά; ψηλά είστε δεν τ' ακούτε,
να σας το ειπώ ψηλά δεντρά; φυσάει βοριάς, το παίρνει,
να σας το ειπώ χαμόκλαρα; φυσάει νοτιά, το παίρνει.
Εγείραν τα δεντρόφυλλα κι' ακούμπησαν 'ς το χιόνι,
σε μελετάει ταχείλι μου, μέσα η καρδιά μου λειώνει.

Το ελάφι που ζει με βέλος σφηνωμένο στο κεφάλι του

 

Carrot the Magic Deer Zει στο βόρειο Οντάριο Δεν μοιάζει με κανένα ελάφι που έχω γνωρίσει ποτέ. Κυνηγοί έχουν συμβουλεύσει να μην αφαιρέσουν το βέλος επειδή πιθανώς προλαμβάνει την αιμορραγία, ενώ η εξαγωγή του θα μπορούσε να ανοίξει ξανά την πληγή στο κεφάλι του και να προκαλέσει μόλυνση. 

Και μια λαφίνα στ' απόσκια περπατεί, τ' απόσκια αγναντεύει

ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΙ