ΚΑΡΦΙΤΣΑ στο ΣΤΟΜΑ

 Μια γυναίκα σκυφτή πίσω από την μπαλκονόπορτα κι έξω να επελαύνει το θέρος. Σε μεγάλη ηλικία έπιασε το ράψιμο, τα χέρια της όργωναν με αδέξιες βελονιές τα υφάσματα. Ραπτομηχανή δεν κατείχε, πάνω κάτω τη βελόνα σαν τους παλιούς χειρώνακτες. Σκυφτή πλάτη που μαθητεύει στο υφάδι της υπομονής, καθώς τα μαλακά ρούχα ρουφάνε άηχα τα δάκρυα της ράφτρας. Κι οι καρφίτσες βγαίνουν από το κουτάκι κι ακουμπάνε στα χείλη, προσωρινά μέχρι να ξανατρυπήσουν τις ραφές. Θυμόταν την επιδεξιότητα που είχαν οι παλιές μοδίστρες, να κρατάνε τις μικρές βελόνες με τα χείλια τους, ν’ αναπνέουν, να μιλάνε, να χωρατεύουν με την πελάτισσα και ποτέ να μην τις καταπίνουν. Αυτή, τόσο αρχάρια, στριφογυρνάει το κεφαλάκι της καρφίτσας, το πιέζει με τη γλώσσα, το δαγκώνει με τα δόντια, προτού καταλήξει στο βλεννογόνο του στομαχιού. Της.   

Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή

όσοι ανάσταση δεν προσδοκούν

 Τίνος να ειπώ το ντέρτι μου, το ντέρτι της καρδιάς μου;

Να σας το ειπώ ψηλά βουνά; ψηλά είστε δεν τ' ακούτε,
να σας το ειπώ ψηλά δεντρά; φυσάει βοριάς, το παίρνει,
να σας το ειπώ χαμόκλαρα; φυσάει νοτιά, το παίρνει.
Εγείραν τα δεντρόφυλλα κι' ακούμπησαν 'ς το χιόνι,
σε μελετάει ταχείλι μου, μέσα η καρδιά μου λειώνει.