ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΙ

μάνα μου μάνα την άνοιξη φέρε μου πάνω στο σταυρό.

Καντήλι καίει ένας καημός

Τέφρα Χειμώνος ακόμα

Ψιχουλάκι από το γιορτινό τραπέζι

Όπως το δέντρο που το ξεστόλισαν και το πέταξαν σε μια άκρια του δρόμου. Περνάνε αδιάφοροι οι περαστικοί, βιαστικοί, ούτε βλέμμα. Περνάνε κι άνθρωποι που ψάχνουν τα σκουπίδια, μα το ποδοπατάνε ή το μεριάζουν με μίσος: ψάχνουν κάτι να φάνε. Κανείς δεν σκέφτεται πως το ξεριζωμένο δέντρο είναι το ψέμα μιας απρόσιτης αλήθειας. Εκείνης που κατοικεί στα ψηλά βουνά κι είναι ολοπράσινη, γεμάτη χυμούς. Που στέκει ολόρθη στη σκληρή βροχή, μα και ταπεινή ρουφάει τον ήλιο όταν βγαίνει. Που στη σκιά της κοιμάται λύκαινα πληγωμένη.