Η Φρίντα
Κάλο με καλημερίζει κάθε πρωί που διασχίζω την μποτιλιαρισμένη Μεσογείων. Κείτεται
εκεί στο ύψος του πεζοδρομίου, χαμογελαστό κεφάλι χωρίς σώμα, ενώ ύπουλα σέρνεται
γύρω της η σκόνη του άστεως. Δασιά φρύδια, στόμα κοραλλί, πολύχρωμα άνθη στις κοτσίδες.
Κοιτάζει τα παπούτσια των περαστικών, εκείνα των εργατών, σκισμένα και βρώμικα,
λεκιασμένα με μπογιές, και τα άλλα τα καλογυαλισμένα των αστών που πηγαίνουν στις
τράπεζες, κοιτάζει τα τακουνάκια των μαμάδων που σέρνουν παιδικά ποδαράκια,
αλλά και τις αερόσολες των μεσόκοπων γυναικών που διαβαίνουν την πόρτα του
καταστήματος με τα Λευκά Είδη, «Χρώμα & Αρμονία». Το βλέμμα της δεν μπορεί
να υψωθεί πάνω από τα ανθρώπινα καλάμια, είναι ο γύψος που την εμποδίζει να
κινηθεί. Όμως τα πυρακτωμένα μάτια της βάζουν μικρές πυρκαγιές στο πεζοδρόμιο,
μόνο τα παιδιά τις βλέπουν και τρέχουν να περάσουν από πάνω, σαν τις φωτιές του
Άι – Γιαννιού. Ώσπου ένα πρωινό, η Φρίντα Κάλο εξαφανίστηκε, περνούσα και διπλοκοιτούσα,
μήπως τη μετακίνησαν στο βάθος. Εις μάτην. Μάλλον βαρέθηκε τη λάσπη της Μεσογείων
και κίνησε για το μακρύ ταξίδι της επιστροφής στην πατρίδα της. Κάποιος μου
είπε πως την είδε, χωρίς τον γύψο, να απομακρύνεται με το σώμα της ακέραιο,
πηδώντας σαν ξωτικό πάνω από τις φωτιές του
Άι-Γιαννιού.
Υ.Γ. Η
μοίρα μου καιγόταν στην κάτω γειτονιά και με περίμενε. Αν και η μοναξιά ύφαινε βαρίδια
στα παιδικά πόδια, περνούσα πάνω απ’ τις φωτιές. Τώρα που αργά όλα σβήνουν, άραγε
θα εύρει κάποτε κάποιος τα ίχνη μου πάνω στις ζεστές νύχτες;
