σήμερα το πρωί με ξύπνησαν οι Χαΐνηδες

Χρόνια σε περίμενα στο βουβό σκοτάδι, στην πληγή μου βάλσαμο στην πληγή μου λάδι.

απολογισμός

ΠΡΟΣΕΧΩΣ (κουρελάκι θέρους)

Το καλοκαίρι φέτος ήρθε κουτσαίνοντας. Λίγο μετά το μεσημέρι έπεσε άξαφνα σκοτεινιά και σηκώθηκε αέρας δυνατός. «Γρήγορα μάζεψε τα ρούχα από την ταράτσα» φώναξε η μητέρα από το κρεβάτι της, «θα φέρει βροχή». Πήρα τη λεκάνη κι έτρεξα, ο αέρας να μου σηκώνει το φουστάνι. Τ’ απίθωσα στο χωλ, πήρα μια ζακέτα και κατέβηκα προς την πόλη. Κοντά στο φούρνο είδα τη νονά μου – από καιρό πεθαμένη. Έστριψε πριν προλάβω να της μιλήσω. Οι δρόμοι άδειοι, σκονισμένες βιτρίνες κάποτε μαγαζιών, οι κολόνες γεμάτες από αγγελτήρια κηδειών, στο πεζοδρόμιο στροβιλίζονταν χαρτάκια με την καινούργια ταινία (Ο Θίασος) που θα προβάλλει ο κινηματογράφος Αρίων – πόσα χρόνια γκρεμισμένος; Σιωπηλά πέτρινα σπίτια, δίπλα σε νεόχτιστες πολυκατοικίες, πουθενά δεν κυκλοφορούσε ψυχή ζωντανή. Κουράστηκα και πήρα την ανηφόρα για πίσω. Άνοιξε ένα παράθυρο και μια γειτόνισσα με φώναξε: «Τίνος είσαι εσύ; Μου κάνεις μια χάρη να πας να βρεις τον γιό μου στο καφενείο; γλίστρησα στη μπανιέρα και άνοιξα το κεφάλι μου». Κοιτάζω πίσω από τα χοντρά της γυαλιά, πουθενά αίματα – πριν τρεις μέρες είχε γίνει το ξόδι της. Άπλωσα τη χούφτα και πήρα τις καραμέλες που με κέρασε, όπως τότε που είχε το αρχαίο μπακάλικο και βιάστηκα στον δρόμο μου, καθώς ήρθαν οι πρώτες χοντρές στάλες. Πλησίαζα στο σπίτι και βλέπω τον πατέρα πάνω στα κεραμίδια να παλεύει να κλείσει τις τρύπες μην πλημμυρίσουμε ξανά. Βγάζω κραυγή μεγάλη: «πρόσεχε!».